BOBOSZÓW /niem. Bobischau/ – (480-520 m) – Długa wieś łańcuchowa leżąca na granicy Gór Bystrzyckich i Masywu Śnieżnika, wzdłuż górnego biegu rzeki Nysy Kłodzkiej. Osada powstała przy szlaku handlowym wiodącym z Moraw nad Bałtyk przez Przełęcz Międzyleską. Była to jedna z odnóg szlaku bursztynowego, zaś znaleziska archeologiczne świadczą, że trakt ten był znany już w neolicie.
Pierwsza wzmianka o Boboszowie pochodzi z 1358 r. Od 1653 r. aż do 1945 r. w posiadaniu rodziny von Althann. Od XVIII w. dominowało rolnictwo i rzemiosło; w XIX w. rozwinęło się tkactwo płótna lnianego. Od połowy XVIII w. funkcjonowało tu już przejście graniczne (na Przełęczy Międzyleskiej), z działającą obok gospodą graniczną. W latach 1827-33 zbudowano przez Boboszów nową drogę, zaś w 1875 r. powyżej wsi przeprowadzono linię kolejową. Nowa droga spowodowała znaczne ożywienie ruchu granicznego, stąd ulokowano tu królewski urząd celny. Po II wojnie, przejście graniczne uruchomiono dopiero 31 maja 1959 r. w ramach polsko-czechosłowackiej konwencji turystycznej. Później kategorie przejścia były stopniowo rozszerzane – od 1990 r. jest to ogólnodostępne drogowe przejście graniczne Boboszów – Dolní Lipka (do 9 ton). Od kilku lat doceniane są walory turystyczne i krajobrazowe Boboszowa i okolic. W pobliżu przejścia granicznego powstał duży zajazd świadczący usługi noclegowe i gastronomiczne. W innym miejscu wsi działa gospodarstwo „Modrzewiowa Osada”, w którym można m.in. pojeździć na koniach, pobawić się z dzikiem lub przenocować w… jurcie.
Głównym zabytkiem jest kościół św. Anny z barokowymi cechami zbudowany w 1811 r. Wcześniej istniała tu drewniana świątynia wzniesiona w pierwszej połowie XVIII w., pełniąca później rolę kaplicy cmentarnej. Drewniany ołtarz główny z 1730 r. pochodzi z tego starszego kościoła i przypisywany jest Michałowi Klahrowi (być może wykonali go jednak rzeźbiarz A. Nitsch z Międzylesia i stolarz J. Schramm ze Szklarni). Przy drogach zachowało się kilka kapliczek i krzyży z XIX w. Ponadto we wsi znajduje się wiele murowano-drewnianych domów z XIX w.
Największą liczbę mieszkańców zanotowano w 1880 r. – 926 osób. W grudniu 2010 r. mieszkało tu 205 osób.
Współrzędne GPS: 50°6’25.181″N, 16°41’44.957″E